Η νύχτα των θαυμάτων

Καλώς σας βρήκα παιδιά, είμαι νέα στο φόρουμ εδώ, αλλά εδώ και πέντε χρόνια ασχολούμαι συστηματικά με τα υπέροχα ινδικά χοιρίδια που τα αγαπώ πολύ. Λοιπόν, ήθελα να σας πω ότι είχα παρακολουθήσει από κοντά τη γέννα των δύο κοριτσιών του ζευγαριού μου, πριν δύο χρόνια. Συνέβη μετά τη 1:30 το πρωί. Τυχαία μπήκα στο δωμάτιο και είδα το θηλυκό μου να τσιρίζει, να τρέχει και να φρενάρει απότομα προσπαθώντας να καθαριστεί από κάτω. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, δεν είχαν περάσει οι 10 εβδομάδες της κύησης (8-10) και φοβήθηκα μην έχει διάρροια. Πριν προλάβω να αντιδράσω, βλέπω ξαφνικά, από κάτω της, στο ροκανίδι ένα γκρίζο υγρό όγκο! Παιδιά, δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά και τη συγκίνησή μου! Το αγαπημένο μου ζευγαράκι μου έκανε μωρό! Ο πατέρας κοιτούσε τον ερχομό του μωρού χωρίς να αντιδρά. Η μάνα άρχισε να το καθαρίζει λυσσωδώς, αλλά αυτό ήταν μόνιμα υγρό και κολλούσαν πάνω του τα ροκανίδια. Ένα μικρό άσπρο με λίγο καφέ και μαύρο, όπως η μητέρα του, ξεμαλλιάρικο τσίριζε κι έκανε προσπάθειες να σηκωθεί. Αυτά συνέβησαν στις 1:40. Η μητέρα έφαγε τον πλακούντα, έμειναν όμως υπολείμματα. 1:50 η μάνα ξαναφαίνεται ανήσυχη και σε λίγο πετιέται και δεύτερος όγκος, πιο σκούρος από τον πρώτο. Η μάνα έσκισε το σάκο, όπως πριν κι άρχισε να γλύφει το μωρό για να το καθαρίσει. Εκείνο τσίριζε με μια ψιλή φωνούλα...
Αφού βεβαιώθηκα ότι η γέννα έλαβε τέλος κι ότι δεν υπήρχαν άλλα μικρά, μιας και η μητέρα κάθισε μαζί με τα παιδάκια της ήρεμη πια, τους μετέφερα σε ένα άλλο κλουβί πιο μεγάλο για να αποφύγω νέο ζευγάρωμα της μητέρας, μια και μετά τη γέννα ζευγαρώνουν πάλι αμέσως. Ο κτηνίατρος μου είπε ότι ήταν καλλίτερα να μεταφέρω το αρσενικό αλλού κι όχι τη μάνα με τα παιδιά, αλλά το κλουβί όπου βρίσκονταν ήταν σχετικά μικρό ενώ το άλλο πολύ μεγάλο. Δεν είχαν πρόβλημα με τη μεταφορά, κανένα.
Ξημέρωνε 6 Αυγούστου, του Σωτήρος. Η νύχτα με τα θαύματα, με τα πεφταστέρια και τα παράξενα ουράνια φαινόμενα. Αυτή τη υπέροχη νύχτα γεννήθηκαν τα δυό μου αστεράκια. Δυστυχώς, όμως απ’ όλη την οικογένεια, μόνο η μητέρα βρίσκεται ακόμη στη ζωή και συμπτωματικά, σαν σήμερα 11-10, πριν ένα χρόνο, μας έφυγε ο πατέρας...

γραφεις με τετοιο , παραστατικο τροπο, που τα γεγραμμενα σου , ερχονται σαν εικονες στο μυαλο μου , μη σου πω και μπροστα στα ματια μου . κανεις τον αναγνωστη να "βλεπει" τη γεννα σαν να ειναι εκει και να θλιβεται με ολα τα παρακατω [ θάνατοι και αλλα ] .

Αχ , Βανίλια ! Συγκινήθηκα Γράφεις αυτό το μικρό θαύμα με τόσο πάθος και συναίσθημα που με κάνεις και δακρύζω . Θυμάμαι και εγώ την στιγμή που ήρθα στο σπίτι και είδα τρεις τριχωτές μπαλίτσες αλλά δυστυχώς το πρώτο μωρό ( από'τι μου είπε η αδερφή μου ) είχε πάθει ασφυξία . Την μαμά ( την Δανάη ) την είδα να ξαπλώνει πλαγίως εξουθενωμένη από την γέννα και να θηλάζει τα μικρά . Ήταν τόσο γλυκό ! Η αδερφή μου επίσης μου είπε πως δεν τσίριζε απλώς έσκουζε έκανε ήσυχη γέννα . Χι!Χι!Χι! Και μετά από 5 μήνες να τα μικρά μας , γεμάτα ενέργεια και τσαχπινιά !

Kι έτσι ελπίζω να είναι πάντα, γεμάτα υγεία, ενέργεια και ζωή! ΄Όσο για τσαχπινιά, δεν το συζητώ! Μπορούν να σου πάρουν το μυαλό! Είναι πάντως μια υπέροχη εμπειρία να βλέπεις να γεννιούνται καινούργια πλάσματα, είναι ένα θαύμα!